Dit waren de woorden van Hedda van School for Womanhood.
We zouden ergens in Brabant met een mooie groep vrouwen een dag en een nacht op Vision Quest gaan, georganiseerd door Hedda en Dorothy van School for Womanhood.
Een Vision Quest is een overgangsritueel die zijn oorsprong vindt in de Indiaanse cultuur. Je trekt de natuur in, opent je geest en hart en luistert naar wat je innerlijke zelf je te zeggen heeft. Je laat de controle los en verbindt je met de natuur, met alles en iedereen om je heen.
De Quest ging niet door: er was storm en regen voorspeld. In plaats van op Quest te gaan, gingen Hedda en ik bellen.
De dag voor de Quest had ik veel pijn in mijn lijf. Zoveel dat ik er over dacht om niet mee te gaan. Pijn hebben was niet onbekend voor mij. Het begon zo rond mijn 48 ste jaar. Tijdens het doen van yoga oefeningen merkte ik dat mijn spieren strak en stijf waren en dat ik pijn had in mijn heup en bekken. Een zoektocht naar de oorzaak volgde. De huisarts gaf aan dat het de overgang kon zijn. Een aantal jaren later bleek ik artrose /slijtage te hebben in mijn heup. De orthopeed vertelde mij dat ik te jong was om te opereren. Ik ging op zoek naar verlichting van de pijn. Bij iedere behandeling hoopte ik dat hij of zij het antwoord had om mijn pijn op te lossen of beter te maken.
Pijn werd de bepalende factor in mijn leven. Het bepaalde wat ik die dag wel of niet kon. Mocht mijn lichaam anders beslissen, dan schakelde ik over op wilskracht.
Vorig jaar kon ik nog maar een klein stukje lopen en besloot ik te kiezen voor een nieuwe heup. De orthopeed vertelde na afloop dat de heup volledig versleten was, tot op het bot.
Ik ging vol vertrouwen het herstel in en was snel weer op de been. Maar mijn lijf bleef gespannen – vooral in mijn nek en schouders. En opnieuw fysiotherapie, osteopathie en massages.
Tot ik de woorden van Hedda hoorde:
‘jouw geluk hangt niet af van wel of geen pijn hebben.’
Het hebben van pijn is echt heel vervelend maarhet gaat om je innerlijke gevoel, rust, liefde en vrede. De kunst om aanwezig te zijn.
En de daarop volgende vraag:
‘Hoe is het met je levensenergie?’
Ik viel stil…
Stel ik mij open, met zachtheid voor mijn creativiteit, mijn seksuele energie, een diepe verbinding met mijn binnenwereld – de natuur?
Daar, voel ik, ligt mijn krachtplek.
Hedda voegde er aan toe:
‘Het vraagt oefening, en laat los of de pijn weggaat of niet.’ En blijf in de juiste contexten om je te blijven voeden.’
Die woorden galmen nog steeds na.
Graag wil ik me blijven voeden met alle kennis van vrouwen die ieder op hun eigen manier iets hebben meegemaakt. Het delen van elkaars wijsheid. Hoe mooi om samen te oefenen, elkaar te steunen, te dragen, en vooral te kunnen zijn met dat wat er is.
Wees welkom bij de reflectiegroep voor vrouwen!